Artykuł sponsorowany ten tekst przeczytasz w 7 minut „Tajemnica eksplodujących zębów oraz inne ciekawostki z historii medycyny” Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Książka, która wywołuje niedowierzanie i szok- medycyna kiedyś naprawdę tak wyglądała! Tajemnicza seria eksplozji zębów to tylko jedna z wielu szokujących zagadek odkrytych przez autora na łamach starych czasopism medycznych. Thomas Morris, wnikliwy badacz historii medycyny, oddaje do rąk czytelnika jedną z najbardziej niesamowitych i zadziwiających kolekcji tego rodzaju osobliwości. Z pasją i humorem opowiada o najbardziej niezwykłych chorobach i najbardziej niedorzecznych kuracjach, przerażających operacjach i niefortunnych zdarzeniach, w które wprost trudno uwierzyć. Bo chociaż wszystko to zdarzyło się naprawdę, wcale niełatwo dać wiarę w historię kobiety, która oddawała mocz przez nos, niemowlęcia, które potrafiło spędzić ponad pół godziny pod wodą, czy francuskiego wojskowego, który sam przeprowadził na sobie operację z powodu kamicy pęcherza moczowego. Nie wspominając już o chłopcu krzyczącym gęsim głosem, po wciągnięciu do dróg oddechowych gęsiej krtani. Bez względu na to, jak wstydliwe są opisane schorzenia i jak absurdalne stosowano sposoby leczenia, wszystkie przypadki opisane w "Tajemnicy eksplodujących zębów" mówią wiele o wiedzy (czy może ignorancji) dziewiętnastowiecznych medyków i o niebywałej żywotności ich pacjentów. Tajemnica eksplodujących zębów oraz inne ciekawostki z historii medycyny Thomas Morris jest brytyjskim pisarzem i historykiem medycyny. Ludzka poduszeczka na igły W 1825 roku pewien lekarz z Kopenhagi opublikował opis przypadku tak niewiarygodnego, że uznał za konieczne zaznaczyć, iż historię może potwierdzić trzydziestu jego kolegów. Artykuł doktora Otto pierwotnie ukazał się w niemieckim czasopiśmie, ale redaktorzy „Medico-Chirurgical Review” następnie przetłumaczyli go na użytek anglojęzycznych czytelników: 14. The Copenhagen Needle Patient (14. Kopenhaska pacjentka z igłami) Rachel Hertz do czternastego roku życia cieszyła się dobrym zdrowiem; miała wówczas jasną cerę i dość sangwiniczny temperament. W tamtym okresie wielu lekarzy nadal wierzyło w istnienie czterech „temperamentów”, czyli typów osobowości. Była to pozostałość po starożytnej idei czterech humorów, dominującej w medycynie co najmniej od czasów Hipokratesa, czyli IV wieku Według teorii humoralnej chorobę wywoływało zaburzenie równowagi między czterema płynami ustrojowymi, czyli humorami (krwią, śluzem, żółcią żółtą i żółcią czarną). Temperament sangwiniczny miał się wiązać z obfitością krwi; pewien lekarz z początków XIX wieku pisał, że „ludzie obdarzeni tym temperamentem są zazwyczaj bardzo silni, a wszystkie funkcje ich organizmu są nadzwyczaj aktywne”. W sierpniu 1807 roku chwycił ją gwałtowny napad kolki, który skłonił ją do zwrócenia się do profesora Hecholdta; właśnie wtedy profesor po raz pierwszy zapoznał się z tym przypadkiem. Od tamtego czasu do marca 1808 roku pacjentka doświadczała częstych ataków róży* z gorączką, po których przebyciu bywała bardzo osłabiona. Pojawiało się też u niej wiele objawów o charakterze histerycznym, których zwykłymi środkami nie dawało się wyeliminować. Od marca do maja 1809 roku, czyli w okresie czterech miesięcy, cierpiała w ten sposób z powodu powtarzających się, gwałtownych ataków histerycznych, którym towarzyszyły, a raczej następowały po nich omdlenia, niekiedy trwające tak długo, że ludzie uznawali ją za zmarłą. Sporadycznie przechodziła napady epileptyczne, kiedy indziej doświadczała senności i czkawki, a czasami delirium. Opis dalszego rozwoju wypadków wiele mówi o zwyczajach dotyczących spędzania czasu wolnego przez wykształcone duńskie nastolatki na początku XIX wieku. Nie sądzę, by w czasach współczesnych taki objaw nękał zbyt wielu pacjentów: W trakcie paroksyzmów szaleństwa wygłaszała donośnym głosem z prawidłową dykcją długie ustępy dzieł Goethego, Schillera, Szekspira i Oehlenschlägera, tak dokładnie, jak robiłaby to każda zdrowa na umyśle osoba; choć oczy miała zamknięte, jej deklamacji towarzyszyła stosowna gestykulacja. W innym czasopiśmie relacjonującym ten sam przypadek w opisie zamieszczono wzmiankę o „długotrwałych napadach teatralnej recytacji dzieł poetów tragicznych”. Związek między literaturą romantyczną a chorobami psychicznymi był całkowicie autentyczny — po opublikowaniu w 1774 roku Cierpień młodego Wertera młodzi mężczyźni zaczęli ubierać się na podobieństwo tragicznego bohatera powieści Goethego, a nawet naśladować jego melancholijne zachowania, wzbudzając takie zaniepokojenie możliwością wzorowanych na tej postaci samobójstw, że w kilku krajach zakazano wydawania tej książki. Nic jednak nie sugeruje, że właśnie to dolegało biednej Rachel Hertz. Delirium pacjentki stale się pogłębiało, aż osiągnęło nader alarmujące nasilenie; zgrzytała zębami, kopała i walczyła ze wszystkim, co tylko znalazło się w jej zasięgu, a swoimi szaleństwami niepokoiła nie tylko własnych domowników, lecz również całe sąsiedztwo. Do oczywistych cierpień psychicznych dziewczyny dołączyły się obecnie również dolegliwości fizyczne: zaparcie oraz trudności w oddawaniu moczu, powodujące konieczność codziennego używania cewnika. Najpoważniejsze zaś było to, że zaczęła wymiotować krwią. Napady maniakalne zaczęły się cofać i chora zapadła w otępienie, z którego, jak się wydawało, nic nie mogło jej wyrwać. W maju 1809 roku zasięgnięto porady profesora Collisena, który zalecił wepchnięcie do nozdrzy pogrążonej w letargicznym stanie pacjentki trochę tabaki, która podziałała tak korzystnie, że chora nawet bez kichnięcia wkrótce wróciła do przytomności. W tym dniu na nic się nie uskarżała, a tabaka często wywoływała u niej równie dobre efekty, lecz tylko na pewien czas. Delirium utrzymywało się od maja 1809 do grudnia 1810 roku, z niewielkimi zmianami nasilenia, następnie stopniowo ustąpiło. Pacjentka przez kilka następnych lat nadal czuła się znacznie lepiej, poza jednym krótkim nawrotem. Trwało to do stycznia 1819 roku, kiedy… pojawiły się silne bóle kolkowe z gorączką, krwawymi wymiotami i oddawaniem czarnych mas kałowych; wyzdrowienie chorej uważano za niemożliwe, jednak wyzdrowiała. W trakcie badania brzucha tuż poniżej pępka stwierdzono duży guz o trzech wyraźnych uwypukleniach. Na to obrzmienie zastosowano kojące okłady, lecz bez skutku. Zdesperowany profesor Hecholdt postanowił otworzyć guz skalpelem. A wtedy sprawy zaczęły się robić naprawdę interesujące. Spodziewano się, że nastąpi obfite wydzielanie się ropy, jednak ropa nie pojawiła się, a krwawienie było bardzo niewielkie. Kiedy zbadano ranę sondą, ręka [badającego] odebrała dziwne odczucie, jak gdyby o sondę uderzało jakieś ciało z metalu; gdy to się powtórzyło, wprowadzono kleszczyki, uchwycono tę substancję i, ku wielkiemu zdumieniu lekarza, na zewnątrz wyłoniła się i g ł a. Wydobycie igły nieco ulżyło pacjentce w cierpieniach, lecz na bardzo krótko. Powrócił ogromny ból z krwawymi wymiotami, a w lewej okolicy lędźwiowej pojawił się kolejny guz, którego dotknięcie powodowało wielki niepokój pacjentki. Piętnastego lutego nacięto guz i wydobyto kolejną czarną, oksydowaną igłę. Podobne guzki zaczęły się pojawiać na całym ciele młodej kobiety. Za każdym razem lekarze nacinali je, zawsze z tym samym rezultatem: Od 12 lutego 1819 do 10 sierpnia 1820 roku, czyli w okresie osiemnastu miesięcy, chora odczuwała w rozmaitych okolicach ciała silne bóle, po czym pojawiały się guzy, z których wydobyto d w i e ś c i e d z i e w i ę ć d z i e s i ą t p i ę ć igieł, tzn.: z lewej piersi 22; z prawej piersi 14; z nadbrzusza środkowego 41; z okolicy podżebrowej lewej 19; z okolicy podżebrowej prawej 20; z okolicy pępkowej 31; z okolicy lędźwiowej lewej 39; z okolicy lędźwiowej prawej 17; z podbrzusza 14; z okolicy biodrowej prawej 23; z okolicy biodrowej lewej 27; z lewego uda 3; z prawego barku 23; z okolicy międzyłopatkowej 1; spod barku lewego 1. Ogółem — 295. Od sierpnia 1820 do marca 1821 roku nie pojawiły się kolejne igły. Profesor Hecholdt, założywszy, że pacjentka została wyleczona, napisał (naturalnie po łacinie) broszurkę dokumentującą dziwne fakty związane z tym przypadkiem. To jednak okazało się posunięciem przedwczesnym. W prawym dole pachowym uformował się duży guz, z którego w okresie od 26 maja do 10 lipca 1822 roku wydobyto ni mniej, ni więcej, tylko s t o igieł! Od 1 lipca 1822 do 10 grudnia 1823 roku w różnych okresach wyjęto jeszcze pięć igieł, co dało ogólną ich liczbę wynoszącą czterysta!! Podkreślenie zastosowano w oryginale; autor doniesienia ledwie mógł ukryć podekscytowanie. Podczas rekonwalescencji pacjentka uprzyjemniała sobie czas nauką łaciny i spisywaniem dziennika dotyczącego własnego przypadku. Obecnie przebywa w szpitalu Fryderyka w Kopenhadze i cieszy się dobrym zdrowiem4. To dziwne, ale artykuł na łamach „Medico-Chirurgical Review” nie zawiera próby wyjaśnienia, w jaki sposób z rozmaitych części ciała pacjentki wyłoniło się kilkaset igieł. Choć może się to wydać niewiarygodne, najbardziej prawdopodobnym wytłumaczeniem jest to, że sama je połknęła. Prawdopodobnie cierpiała na zaburzenie odżywiania się, noszące nazwę łaknienia opacznego, w którym chory kompulsywnie połyka przedmioty nienadające się do jedzenia, takie jak gleba lub papier. Po znalezieniu się wewnątrz organizmu igły mają paskudny zwyczaj przebijania się przez ściany przewodu pokarmowego, a następnie migrowania po całym ciele. To by wyjaśniało nękające dziewczynę bóle brzucha, krwawe wymioty, a wreszcie dramatyczne pojawianie się zardzewiałych igieł we wszelkich miejscach, od pach po uda. Taką liczbę dziwacznych przekłuć ciała u jednej osoby można było ponownie zobaczyć dopiero wtedy, gdy nastała era punków. Książka do kupienia w Empik ___ *Bakteryjne zakażenie skóry (przyp. aut.). Artykuł sponsorowany Udar cieplny, odwodnienie i omdlenie. Ratownik medyczny burzy mity i podpowiada, co jest naprawdę skuteczne Słoneczna i bezdeszczowa aura to gwarancja udanych wypraw w plener. Jednak wysokie temperatury są dla naszego organizmu wyzwaniem, któremu ten nie zawsze może... Digital Health Innovators: upmedic. Cel: Kilkukrotnie szybsze tworzenie dokumentacji medycznej i opisów po badaniach Średnio nawet 30 dni pacjenci w Polsce muszą czekać na opisy badań. Okazuje się, że można w znaczący sposób to przyspieszyć dzięki zastosowaniu nowych... Diana Żochowska Gdy ratownicy medyczni mają ocalić "kloszarda", plan minimum jest prosty: zamknąć mordę Praca w pogotowiu ratunkowym nie jest ani łatwa, ani przyjemna. Wręcz przeciwnie, zwłaszcza gdy kilka razy w ciągu jednego dyżuru trzeba zrobić wyjazd do... Jakub Sieczko Szpital zniszczy dokumentację medyczną pacjentów. Czas na odbiór do 9 maja Szpital Uniwersytecki w Krakowie poinformował, że tylko do 9 maja 2022 r. pacjenci i osoby upoważnione mogą odebrać dokumentację medyczną. Po upływie tego terminu... Małgorzata Krajewska Bezpłatna pomoc medyczna dla osób z Ukrainy. Gdzie znajdziesz pomoc? Po inwazji Rosji na Ukrainę polskie centra medyczne oferują pomoc dla Ukraińców. Wsparcia udzielają Centrum Damiana, Grupa LUX MED, Centrum Medyczne... Adrian Dąbek Polska Misja Medyczna na pomoc Ukrainie. "Bierzemy pod uwagę różne scenariusze" Polska Misja Medyczna, organizacja od ponad 20 lat zajmująca się pomocą humanitarną i rozwojową na całym świecie, prowadzi zbiórkę środków na pomoc Ukrainie.... Materiały prasowe Piwo z rana jak śmietana? Boimy się piwnego brzuszka, ale także odczuwamy lęk przed pustym kuflem. Czy puste kalorie mogą procentować mocnymi kośćmi i sercem jak dzwon? I kiedy przez... Zuzanna Opolska Rada Medyczna ma dość ignorowania. Fala komentarzy: "nie słuchaliście medyków, to macie polityków" 13 z 17 członków Rady Medycznej złożyło rezygnację i nie chce już doradzać rządowi w sprawie epidemii. Zdaniem większości medyków, lekarze podjęli słuszną... Czy rząd słucha Rady Medycznej? Prof. Flisiak odpowiada Gdzie znaleźć pomoc medyczną w weekendy i święta? NFZ RADZI Za podstawową pomoc medyczną w weekendy, święta, wieczorami i w nocy odpowiadają gabinety nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej – przypomina Narodowy Fundusz... PAP